مقدمه: مطابق کوریکولوم پزشکی عمومی، پرورش مهارتهای یادگیری خودراهبر، یکی از ضروریات برنامه درسی این رشته است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط یادگیری خودراهبر با راهبردهای فراشناختی و شادکامی دانشجویان پزشکی دانشگاه علومپزشکی مازندران در سال 1401 انجام شده است. روشها: این مطالعه توصیفی- مقطعی به روش همبستگی انجام شد. ابزار جمعآوری اطلاعات، پرسشنامه یادگیری خودراهبر ویلیامسون با 60 گویه و پایایی 93/0، فراشناخت ولز و کارترات با 30 گویه با پایایی 91/0 و شادکامی آکسفورد با 29 گویه و پایایی 87/0 است. روایی هر سه پرسشنامه مورد تایید صاحبنظران قرار گرفت. جامعه آماری شامل 362 دانشجوست که 193 نفر بهروش تصادفی طبقهای از دانشکدههای ساری (156نفر) و پردیس رامسر (43 نفر) انتخاب شدند. نتیجه آزمون کولموگروف نشان داد کلیه دادههای مطالعه نرمالاند، لذا برای تعیین وضعیت متغیرها ازآزمون One Sample T Test، برای تعیین رابطه بین آنها ازPearson Correlation Coefficient با نرمافزار SPSS استفاده گردید. یافتهها: میانگین نمرات یادگیری خودراهبر (63/3) و فراشناخت (33/3) در دانشجویان بالاتر از متوسط و میزان شادکامی (36/1) کمتر از متوسط بود. بین یادگیری خودراهبر و شادکامی با سطح اطمینان 95 درصد و 000/0Sig= رابطه معنادار (493/0+r=) دیده شد. همچنین بین یادگیری خودراهبر و راهبردهای فراشناختی با 0000/0 Sig رابطه معنادار (89/0+r=) وجود داشت. به علاوه با 191df= و 05/0P-Value< دانشجویان دانشکده ساری و پردیس رامسر، در یادگیری خودراهبر، مهارتهای فراشناختی و شادکامی تفاوت معناداری مشاهده نگردید. نتیجهگیری: براساس نتایج بدست آمده، مهارتهای یادگیری خودراهبر و فراشناخت دانشجویان پزشکی در حد قابل قبولی است، لیکن لازم است برای افزایش شادکامی آنان برنامهریزی شایسته صورت گیرد. |
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |