هدف : این مطالعه با هدف ارزیابی وضعیت پاسخگویی کلینیک‌های تخصصی دیابت و مراکز آموزشی-درمانی شهر تهران از دیدگاه بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد تا شکاف‌های ساختاری شناسایی و داده‌های پایه برای گذار به آموزش پزشکی پاسخگو فراهم گردد. روش‌ها: پژوهش از نوع توصیفی- مقطعی بود. جامعه آماری شامل بیمار دیابت نوع ۲ در کلینیک‌های دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران بود. حجم نمونه نفر۳۳۰ بیمار دیابت نوع2 بر اساس فرمول استاندارد بود. ابزار تحقیق، پرسشنامه بومی ۲۸ سؤالی با طیف لیکرت ۵ درجه‌ای و آلفای کرونباخ 95/0 بود که هشت بعد پاسخگویی را می‌سنجید. داده‌ها از طریق تماس تلفنی جمع‌آوری شد و با SPSSاستفاده از نرم افزار نسخه ۱۶ با روش های آماری توصیفی، t ت ک‌نمونه‌ای، ANOVA و همبستگی پیرسون تحلیل شد. نتایج: میانگین کل پاسخگویی 45/0±01/3بود. ابعاد احترام 53/0±91/3، توجه سریع 48/0± 04/3و کیفیت محیط51/0±58/3 بالاتر از میانگین فرضی بود. اما حق انتخاب 39/0±71/2 ، وضوح ارتباطات 66/0±68/2و حمایت اجتماعی546/0±93/2 پایین‌تر بودند. تفاوت معناداری برحسب جنسیت (مردان بالاتر)، تأهل (مجردها بالاتر) و تحصیلات مشاهده شد، اما رابطه‌ای با مدت ابتلا یا بیمه وجود نداشت (05/0 P>). نتیجه‌گیری: کلینیک های آموزشی- درمانی تهران در ابعاد غیرپزشکی پاسخگویی عملکرد مطلوبی دارند، اما مدل پزشک‌محور و محدودیت مشارکت بیمار، حمایت روانی- اجتماعی را کاهش می‌دهد. مداخلات جنسیت‌محور، آموزش تصمیم‌گیری مشترک رزیدنت‌ها و گروه‌های حمایتی مجازی می‌تواند پایبندی درمانی را ارتقا و بار اقتصادی دیابت را کاهش دهد.

واژه‌های کلیدی: پاسخگویی نظام سلامت، دیابت نوع ۲، آموزش پزشکی پاسخگو

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---