زمینه و هدف: یادگیری خودرهیاب یک فرایند هدفمند است که معمولاً به وسیله مجموعه­ای از ویژگی­های فراشناختی و  رفتاری درگیر در شناسایی اطلاعات مشخص برای یادگیری ماداالعمر می­شود و یادگیرنده، آگاهانه مسؤولیت را برای تصمیمات مربوط به فعالیت­ها را می­پذیرد. ازین رو پژوهش حاضر با هدف شناسایی رابطه ساختاری مهارت یادگیری خودرهیابانه با رفتار تحصیلی نوآورانه دانشجویان پزشکی با نقش میانجیگری قابلیت حل مساله انجام پذیرفت.

روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی می­باشد. جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی همدان به تعداد 4149 بودند که با تعریف ابزار موردنظر در سایت پرس لاین نمونه­ای به حجم350 نفر به روش داوطلبانه و آنلاین پرسشنامه­ مورد نظر را تکمیل نمودند. در ادامه نیز به منظور گردآوری داده­ها از پرسشنامه استاندارد خودرهیابی تحصیلی در یادگیری فیشر و همکاران(2001)، رفتار نوآورانه توسط هولمن و همکاران (2012) و پرسشنامه حل مسئله توسط هپنر و پترسن (1982) استفاده شد. در نهایت داده­ها نیز با آزمون پیرسون و تحلیل مدل یابی معادلات ساختاری در نرم افزار SPSS₂₆ و AMOS₂₃ تحلیل شد.

یافته­ ها: نشان داد مهارت­های یادگیری خودرهیابانه دارای همبستگی معنی­دار مستقیم با متغیرهای رفتارتحصیلی نوآورانه (314/0r=) و قابلیت حل مسئله(434/0r=)، بوده و رفتارتحصیلی نوآورانه نیز با قابلیت حل مسئله(411/0r=) دارای رابطه مثبت می‌باشد. همچنین شاخص‌های برازندگی شامل مجذور خی(848/243 x²=)، مجذور خی نسبی(771/2 X²/df=)، نیکویی برازش(89/0GFI= )، برازش هنجار شده(912/0NFI=)، پنیکویی برازش مقایسه‌ای(909/0= CFI)، و جذر میانگین مجذورات خطای تقریب مساوی با (055/0RMSEA=) بوده و این نتایج حاکی از برازش مطلوب مدل برونداد می‌باشد.