راهبردهای توسعه در آموزش پزشکی

 هدف: یادگیری خودرهیاب یک فرایند هدفمند برای نیل به یادگیری مادام­ العمر است که در آن یادگیرنده آگاهانه مسؤلیت مربوط به فعالیت­ها را می­پذیرد. ازین رو پژوهش حاضر با هدف شناسایی رابطه ساختاری مهارت یادگیری خودرهیابانه با رفتار تحصیلی نوآورانه دانشجویان پزشکی با میانجیگری قابلیت حل مساله انجام پذیرفت.
روش ­ها: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی می­باشد. جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی همدان به تعداد 4149 بودند که با تعریف ابزار موردنظر در سایت پرس لاین نمونه­ای به حجم 351 نفر از طریق جدول کرجسی و مورگان تعیین و به روش آنلاین پرسشنامه­ موردنظر را تکمیل نمودند. در ادامه به منظور گردآوری داده­ها از پرسشنامه خودرهیابی تحصیلی در یادگیری Fisher et al(2001)، رفتار نوآورانه Holman et al(2012) و پرسشنامه حل مسئله Heppner and Petersen(1982) استفاده شد. در نهایت داده­ها نیز با آزمون پیرسون و تحلیل مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شد.
نتایج: نشان داد مهارت­های یادگیری خودرهیابانه دارای همبستگی معنی­دار مستقیم با متغیرهای رفتارتحصیلی نوآورانه (314/0r=) و قابلیت حل مسئله(434/0r=)، بوده و رفتارتحصیلی نوآورانه نیز با قابلیت حل مسئله(411/0r=) دارای رابطه مثبت می‌باشد. همچنین شاخص‌های برازندگی شامل مجذور خی(848/243 x²=)، مجذور خی نسبی(771/2 X²/df=)، نیکویی برازش(89/0GFI= )، برازش هنجار شده(912/0NFI=)، پنیکویی برازش مقایسه‌ای(909/0= CFI)، و جذر میانگین مجذورات خطای تقریب مساوی با (055/0RMSEA=) بوده و این نتایج حاکی از برازش مطلوب مدل برونداد می‌باشد.
نتیجه ­گیری: الگوی ساختاری مهارت یادگیری خودرهیابی فراگیران را به یادگیرنده مادام العمر مبدل نموده و زمینه پرورش مهارت‌های اساسی مثل حل مسئله، تفکر انتقادی و نوآوری را فراهم می­کند. زیرا اکنون نحوه یادگرفتن است که اهمیت اساسی پیدا کرده است.