چکیده مقدمه: برای بهبود و ارتقاء کیفیت آموزش بالینی، بررسی مستمر وضعیت موجود لازم است تا نقاط قوت و ضعف آن شناسایی گردد. هدف این مطالعه تعیین کیفیت آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان دانشکده دندانپزشکی رفسنجان بود. روشها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی، روی 108 نفر دانشجویان سالهای چهارم، پنجم و ششم دانشکده دندانپزشکی رفسنجان در سال 1400 به روش سرشماری انجام شد. 89 نفر پرسشنامهها را برگرداندند. دادهها از طریق پرسشنامه جمعآوری و با نرمافزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند. پرسشنامه شامل سوالات دموگرافیک و 26 سوال در پنج بعد کیفیت آموزشی با مقیاس لیکرت بود. حداقل نمره 26 و حداکثر 130 است. توصیف دادهها با آمار توصیفی و تحلیل کیفیت آموزشی بخشهای بالینی با توجه توزیع نرمال دادهها با آمار تحلیلی پارامتریک (آنووا، تیتست و پیرسون) انجام شد (05/0=α). یافتهها: میانگین سنی دانشجویان 2±83/23، 49 نفر دختر و 40 نفر پسر بودند. میانگین نمرات نشان داد مهمترین و بیاهمیتترین عامل مؤثر در کیفیت آموزش بالینی به ترتیب مربوط به حیطههای برخورد با دانشجو و ارزیابی بود. بخش جراحی بیشترین کیفیت و بخش ترمیمی کمترین کیفیت در مقایسه بخشهای بالینی داشتند. بر اساس آزمون پیرسون بین سال ورودی دانشجویان با کیفیت بالینی هر یک از بخشها رابطه معناداری وجود نداشت (005/0>P-Value ). نتیجهگیری: از راهکارهای مهم در افزایش سطح کمی و کیفی کارکرد بخشهای بالینی دندانپزشکی، شناخت و آگاهی مسئولان دانشکده از میزان کیفیت آموزش بالینی بخشهای گوناگون است. پیشنهاد میگردد با بررسی مستمر وضع موجود و تحلیل مسائل و شناسایی مشکلات سبب ارتقاء کیفیت آموزش شوند. |
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |