چکیده
مقدمه و هدف: از وظایف یک عضو هیات علمی در دانشگاههای علوم پزشکی، تحقیق و پژوهش است. در عمل مشاهده میگردد بیشتر اساتید به سمت کارهای پژوهشی رشته تخصصی خود گرایش دارند و کمتر به سمت تحقیقات در حوزه آموزش، که خود از وظایف اصلی یک استاد محسوب میشود، علاقهمند هستند. بر این اساس این مطالعه، به بررسی عوامل ساختاری و مدیریتی موثر بر افزایش انجام پژوهشهای آموزشی پرداخت.
روشها: این مطالعه توصیفی تحلیلی است. جامعه هدف تمام اساتید دانشگاه علوم پزشکی بیرجند بودند. برای تعیین حجم نمونه از فرمول کوکران استفاده شد که نمونه مورد بررسی 100نفر تعیین و به روش تصادفی طبقهای انتخاب شدند. برای جمعآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته 19 ماده ای که دارای 2 خرده مقیاس بود، استفاده شد. روایی محتوایی پرسشنامه به تائید افراد صاحب نظر رسید و پایایی بر اساس شیوه آلفای کرونباخ 81% بدست آمد. برای تحلیل دادهها از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی) و آمار استنباطی (t تک نمونه ای ، t مستقل و تحلیل واریانس) در سطح معنیداری 05/0 استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که به ترتیب عامل ساختاری دانشگاه(42/1±24/4) و عامل مدیریتی دانشگاه (835/0±89/3) با افزایش انجام طرحهای تحقیقاتی پژوهش در آموزش ارتباط دارد. همچنین نقش هر کدام از عوامل موثر بر تقویت پژوهشی در بین اساتید بر اساس جنس متفاوت بود (PValue<0/05).
نتیجهگیری: انجام اصلاحات ساختاری و مدیریتی، همچنین تغییر در سیاستهای پژوهشی دانشگاه میتواند افزایش تحقیقات پژوهش در آموزش را در پی داشته باشد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |